در دسترس بودن واکسن های کووید افزایش یافته است، با این حال هنوز بسیاری از کشورها وجود دارند که نرخ واکسیناسیون آنها زیر 20٪ است و در برخی حتی برای رسیدن به 10٪ تلاش می کنند. تمام جزئیات
دو سال پس از شیوع همه‌گیری، علیرغم افزایش تحویل واکسن‌های کووید در فقیرترین کشورها، در بسیاری از این کشورها – به ویژه در آفریقا – نرخ واکسیناسیون جمعیت بسیار پایین است.
کشورهایی که کمتر واکسینه شده اند
بر اساس نقشه ای که Axios بر روی داده های Our World in Data تهیه کرده است، در 44 کشور – که بیشتر آنها در قاره آفریقا هستند – کمتر از 20٪ از جمعیت به طور کامل واکسینه شده اند. و در 19 مورد از این تعداد حتی به 10 درصد هم نمی رسد. مثلاً در تانزانیا و نیجریه 5 درصد است.
گام های کوچک رو به جلو…
طبق گزارشات 15 کشور به آکسیوس ست برکلی، مدیر عامل اتحاد جهانی برای واکسیناسیون (GAVI) و مرجع پروژه سازمان ملل برای دسترسی برابر به واکسن‌های Covax، تنها در ژانویه گذشته به آستانه 10 درصد واکسیناسیون رسیدند، در حالی که نرخ کلی واکسیناسیون در 92 کشور Covax با درآمد کم و متوسط به 42 درصد افزایش یافت. در سطح جهانی 58 درصد است.
… اما نه برای همه
با این حال، برکلی یادآوری می‌کند که نرخ‌های هر کشور بسیار متفاوت است، از 80 درصد در ویتنام و 64 درصد در نپال تا کمتر از 1 درصد در بوروندی و جمهوری دموکراتیک کنگو. و در برخی از ایالات که توسط برکلی به عنوان "بسیار شکننده" تعریف شده است مانند نیجر، سودان جنوبی، سوریه و یمن، افزایش چشمگیر پوشش به زمان و بودجه زیادی نیاز دارد.
توقف به منابع
همانطور که توماس کوئنی از فدراسیون بین‌المللی تولیدکنندگان و انجمن‌های داروسازی نیز گفت، در حال حاضر بزرگترین مشکل در تولید واکسن‌ها نیست، بلکه در توزیع آنها در فقیرترین کشورها است.
در واقع، جان نکنگاسانگ، مدیر CDC آفریقا، ماه گذشته از کشورها خواست اهدای دارو را تا نیمه دوم سال به حالت تعلیق درآورند زیرا فراوانی بیش از حد واکسن‌ها که همه بدون سازماندهی یا برنامه‌ریزی تحویل داده می‌شوند، خطر انقضا و هدر رفتن بی‌نهایتی از واکسن‌ها را به دنبال دارد. دوزها
مشکلاتی که باید با آن روبه رو بود، اکنون که واکسن ها مانند گذشته کم نیستند، مشکلات دیگری هستند.
آنچه نیاز به مداخله دارد
هفته گذشته، طبق گفته Axios ، Nkengasong چهار چالش کلیدی را که برای راه‌اندازی یک کمپین واکسیناسیون مؤثر باید بر آنها غلبه کرد، تشریح کرد.
اول از همه، باید امکانات ذخیره سازی کافی برای نگهداری واکسن ها سازماندهی شود، سپس مشکلات لجستیکی برای تحویل دوزها و لوازمی مانند سرنگ (که اغلب در کمک های اهدایی گنجانده نمی شود) به مکان های دور حل شود.
کمبود پرسنل بهداشتی برای تجویز و همچنین احساس تردید نسبت به واکسن نیز گزارش شده است.
طرح های سفارشی
از سوی دیگر، طبق گفته برکلی، انجام آن مهم است، سفارشی کردن برنامه های تحویل با توجه به نیازها و کاستی های مختلف کشور دریافت کننده. به عنوان مثال، در نیجریه تمرکز بر هماهنگی تحویل در سطح ایالتی است، در حالی که در تانزانیا بر اراده سیاسی. در سایر کشورها، اولویت اول استخدام، آموزش و دستمزد کارکنان بهداشتی است.
چون تردید وجود دارد
برکلی همچنین گزارش داد که در مقایسه با کمپین های واکسیناسیون قبلی که GAVI با موفقیت در کشورهایی مانند جمهوری دموکراتیک کنگو انجام داده است، این امر باعث بی اعتمادی بیشتر مردم شده و رسانه های اجتماعی و "سیاسی شدن واکسن در غرب" را مقصر می داند. .
